Ouderschap gaat niet enkel over opvoeding, het betreft alles wat het opgroeien van je kind kan beïnvloeden, wie jij bent, je positie in en hoe je omspringt met het leven. Wanneer je een ouder wordt, voel en denk je anders en krijgt je identiteit een nieuw aspect, die de verantwoordelijkheid over een kind behelst.
Donald Winnicot is een Britse psycholoog die bekend staat om de theorie van de "ouder die goed genoeg is": een theorie die de gewone moeder en vader (of ouder) verdedigt tegen wat Winnicott zag als de groeiende invloed en druk van professionele deskundigheid en tegen het idee van de "ideale" moeder.
Anno 2021 zijn ouders niet meer standaard een paar of duo, bestaande uit een vrouw, de moeder en een man, de vader. Het klassieke kerngezin dat de samenleving lang domineerde wordt verdrongen door allerlei nieuwe verbindingen. Niet enkel biologische verwanten maken deel uit van het gezin, ook niet enkel de mensen die samen een huis bewonen. Normen worden verlegd. Het ideale gezin bestaat niet. De ideale ouder ook niet. Niet enkel heterokoppels willen kinderen, ook vrijgezellen, trans en non-binaire mensen, homo- en lesbische koppels, onvruchtbare mensen, mensen in driehoeks- of meerhoeksverhoudingen, enzovoort, willen graag een kind - al dan niet biologisch het hunne - opvoeden en zien opgroeien.
Veel mensen, waaronder ook leerkrachten, schoolpersoneel of kinderverzorgers, beseffen nog niet dat een kind ook wel eens twee mama's of papa's kan hebben, laat staan dat gezinnen uit heel diverse samenstellingen kunnen bestaan.
Als men over kinderen of ouderschap spreekt, is de boodschap nog heel vaak aan moeders gericht. Briefjes van de crèche, reclame op televisie, doktersadvies, goede raad, .... We kennen allemaal het adagium "it takes a village to raise a child", maar in de praktijk was het in onze contreien jarenlang de gewoonte dat de vader aan het hoofd van het gezin stond, terwijl de moeder aan de haard en naast de wieg zat.